شهادت امام جعفر صادق تسلیت باد
ششمین امام شیعیان حضرت امام جعفر صادق(ع) رئیس مذهب جعفری در روز 17 ربیعالاول سال 83 هجری در شهر مقدس مدینه به دنیا آمدند. پدر آن بزرگوار حضرت امام باقر(ع) و مادر آن بزرگوار امفروه دختر قاسمبن محمد بنابی بکر بود. نام آن حضرت جعفر (به معنی نهر جاری پرفایده) و کنیه آن حضرت: "ابوعبدالله" و لقبش "صادق" است. لقب صادق را جدش پیامبر(ص) به ایشان داده است.
پیامبر(ص) میفرماید: جعفر صادق که راستگو و درست کردار است و هر کس به او طعن زند و بد گوید و هر که دست رد بر سینه او زند، به من بد گفته و دست رد بر سینه من زده است.
به امام صادق(ع) رییس و موسس مذهب جعفری میگویند لقب رییس مذهب شیعه، بدین جهت برای امام ششم شیعیان شهرت یافت که معارف شیعی در دوران ایشان و در سایه تعالیم حضرتش، فرصت انتشار یافت.
در شرایط دشواری که شیعه میرفت نابود شود، یعنی اسلام راستین به رنگ خلفا درآید و به صورت اسلام بنیامیهای یا بنیعباسی خودنمایی کند،امام به احیا و بازسازی معارف اسلامی پرداخت و مکتب علمی عظیمی به وجود آورد که محصول و بازده آن، چهار هزار شاگرد متخصص در رشتههای گوناگون علوم بودند و اینان در سراسر کشور پهناور اسلامی آن روز پخش شدند.
هر یک از اینان از طرفی خود، بازگوکننده منطق امام که همان منطق اسلام است و پاسدار میراث دینی و علمی و نگهدارنده تشیع راستین بودند و از طرف دیگر مدافع و مانع نفوذ افکار ضداسلامی و ویرانگر در میان مسلمانان نیز بودند. تأسیس چنین مکتب فکری و اینسان نوسازی و احیاگری تعلیمات اسلامی، سبب شد که امام صادق (ع) به عنوان رئیس مذهب جعفری (تشیع) مشهور گردد.
عصر آن حضرت همچنین عصر جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون بود. پس از زمان رسول خدا(ص) دیگر چنین فرصتی پیش نیامده بود تا معارف اصیل اسلامی ترویج گردد، بخصوص که قانون منع حدیث و فشار حکام اموی باعث تشدید این وضع شده بود. لذا خلاء بزرگی در جامعه آن روز که تشنه هرگونه علم و دانش و معرفت بود، به چشم میخورد.
امام صادق با توجه به فرصت مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش را گرفت و حوزه وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشتههای مختلف علمی و نقلی شاگردان بزرگی تربیت کرد. شاگردانی چون: هشام بن حکم، مفضل بن عمر کوفی جعفی، محمدبن مسلم ثقفی،ابان بن تغلب،هشام بن سالم،مومن طاق، جابربن حیان و . . . . تعداد شاگردان امام را تا چهار هزار نفر نوشتهاند.
شهادت آن حضرت در ۲۵ شوال سال ۱۴۸ هجری قمری، در ۶۵ سالگی، به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ستمگر عباسی، به وسیله سمی که به آن بزرگوار خوراندند، در شهر مدینه اتفاق افتاد و محل دفنش در قبرستان بقیع است.
.